Wywiad z prof. dr. hab. Rajmundem S. Dybczyńskim, wieloletnim pracownikiem Instytutu Chemii i Techniki Jądrowej w Warszawie, wybitnym naukowcem i pasjonatem chromatografii jonowymiennej.

Aleksandra Garniewska: Kariera naukowa Pana Profesora jest niezwykła. Otrzymał Pan m.in. jedną z najbardziej prestiżowych nagród w dziedzinie radiochemii i chemii jądrowej, tzn. George Hevesy Medal Award. Zapewne obok blasków, pojawiły się także niełatwe chwile. Jakie trudności napotkał Pan podczas pracy naukowej?

Rajmund Dybczyński: Może zacznę od czasów, w jakich uczyłem się w gimnazjum i liceum im. A. Mickiewicza w Warszawie, a potem studiowałem na UW, bo były to czasy mało przyjemne, czasy stalinowskie w zasadzie. Trzeba było bardzo uważać na to, co się mówi, bo można się było spotkać z daleko idącymi represjami, do wyrzucenia ze szkoły włącznie. Muszę wyznać, że nauka w szkole, z wyjątkiem narzucanych nachalnie „z góry” dążeń do marksistowskiej interpretacji przedmiotów humanistycznych (historia, język polski), sprawiała mi przyjemność. Traktowałem ten okres jako okazję do zdobycia pewnej wiedzy ogólnej, niezbędnej dla każdego wykształconego człowieka. W klasie maturalnej, dzięki dobrym wynikom w nauce, miałem tzw. dyplom przodownika nauki i pracy społecznej, upoważniający do wstępu na wyższą uczelnię bez egzaminu. Działałem wówczas w zespole do walki z analfabetyzmem, dzięki czemu uświadomiłem sobie, jak dużo jeszcze osób nie potrafiło czytać czy pisać. Organizowaliśmy specjalne kursy w zakładach pracy. Zajmowały czas, ale było to ciekawe doświadczenie.

(...) Czytaj więcej >>